Nećete verovati. To nisu bili Srbi, koji su najviše stradali od Titovog režima koji je, čim su sovjetske trupe ušle u zemlju i dovele ih na vlast 1944. godine, odmah otpočeli sa masovnim streljanjima srpskih domaćina, sveštenika, industrijalaca, preduzetnika, intelektualaca itd, dok su srpsku omladinu poslali da izgine na Sremskom frontu.
Komunisti su pobili sve Srbe koji su mogli da im budu opozicija, neki su uspeli da pobegnu na zapad, a ostalim Srbima su isprali mozak u “besplatnom” školstvu i masovnom produkcijom partizanskih filmova itd.Ni Hrvati nisu izveli nijedan masovan ustanak protiv Tita, iako su formirali terorističke ustaške organizacije i izveli više terorističkih napada, poput ubistva ambasadora Rolovića u Švedskoj 1971. godine, Bugojanske grupe od 19 ustaša koji su pokušali ustanak 1972. godine, teroristički napad podmetnutom bombom na bioskop “20. oktobar” u Beogradu itd.Ni Albanci nisu organizovali nijednu masovnu oružanu pobunu. U periodu između 1946-1949 na Kosovu i Metohiji važio je vojni režim zarad smirivanja stanja od Drugog svetskog rata, tako da to nije autentični ustanak protiv Tita.
U isto vreme Leka Ranković je učestvovao i u smirivanju stanja na Kosovu, kao i u formiranju albanske obaveštajne službe sve do rezolucije Inforbiroa 1948. godine. Albanci su nakon Titove smrti 1980. godine krenuli sa masovnim demonstracijama, štrajkovima u rudnicima itd. ali sve je to bilo nakon Titove smrti i u cilju odvajanja KiM od Srbije i Jugoslavije.
Jedini oružani ustanak protiv Tita i komunizma izveli su, ni manje ni više, nego muslimani iz Cazinske krajine 1950. godine. To su isti oni ljudi čiji su sinovi i unuci u ratu 1993. godine odbili da slušaju Aliju Izetbegovića koji ih je gurao u propast i sa svojim vođom Fikretom Abdićem “Babom” formirali Autonomnu Pokrajinu Zapadnu Bosnu.Kako je podignut jedini oružani ustanak protiv Tita i komunizma?U okviru Titovog “petogodišnjeg plana” iz 1946. godine, otpočelo se sa prisilnim otkupima poljoprivrednih proizvoda i stoke, po uzoru na Sovjetski Savez.
Titov cilj je bio da se na taj način ubrza posleratna obnova i industrijalizacija zemlje. Otkup po selima se pretvorio u potpunu suprotnost tj. u nasilje, teror i represalije pod kojima su pripadnici Narodne milicije, uz saradnju lokalnih aktivista i pripadnici UDB-e i OZN-e terorisali seljake i otimali im od usta sve što proizvedu.
Mnogi stanovnici ruralnih područja takav otkup nisu mogli da podnesu. U proleće 1950. godine počinju kontakti pojedinih narodnih prvaka Srba iz Korduna i muslimana iz Cazina koji razmatraju mogućnost podizanja opšteg ustanka srpskog naroda protiv komunizma i povratak u zemlju kralja Petra II, zajedno sa Jugoslovenskom Dražinom vojskom iz emigracije pojačanom anglo-američkim trupama.Muslimani iz Bosanske krajine su to oberučke prihvatili, jer su za vreme Kraljevine SHS i Jugoslavije, živeli slobodno, a važilo je u personalnom smislu čak i šerijatsko pravo.
Oni su bili lojalni svojoj zemlji i svome kralju i pre rata i bili su svoji na svome. Međutim, gledajući svoju situaciju pod nasilnim otkupima Tita i komunista, kao i zabranu religije i ostale represalije, oberučke su prihvatili mogućnost da se podigne ustanak protiv komunizma i zahteva povratak kralja Petra II na vlast.U Cazin su stizali glasovi da je obezbeđena podrška anglo-američkih trupa za ustanak i da na granici s Grčkom na naredbu iz Londona već čeka 40.000 vojnika Kraljevine. Takođe se radilo na stupanju u vezu sa potencijalnim ustanicima u Beogradu i Šumadiji i računalo se da čim počne buna u Cazinu, Bosanskoj Krajini i Kordunu, počinje sveopšti ustanak i u Šumadiji i Pomoravlju. Takođe se računalo i na nezadovoljne informbirovce, nad kojima je počeo teror i zatvaranje na logor Goli Otok zbog podrške Staljinu i Rusima.
Plan ustanika u Cazinu je bio da se, nakon razoružavanja milicije i UDB-e, zauzmu mesni Narodni odbori uz paljenje arhive. Zatim su ustanici planirali zauzimanje seoske zadruge i magacina s otetim žitom, koje bi se vratilo nezadovoljnim seljacima. I na kraju, po formiranju slobodne teritorije, tražilo se političko i ekonomsko uređenje po uzoru na Sjedinjene Američke Države i Ujedinjeno Kraljevstvo, sa povratkom na vlast kralja Petra II Karađorđevića.Buna je izbila u Cazinu na Đurđevdan, 6. maja 1950. godine jer su muslimani tada još uvek poštovali taj praznik. Vođe ustanka su bili Mile Devrnja, Ale Čović, Milan Božić, Ramo Karajić, Đulaga Šumar, Redžep Dervišević, Alaga Jušić, Agan Beganović, Mušo Kovačević, Memija Beganović, Hasan Kekić, Mile Miljović, Muharem Dervišević, Husein Zenković, Nikola Beuk, Mirko Radočaj i drugi.Odmah je u mestima šrom Cazinske Krajine razoružana milicija, provaljeno je u seljačke zadruge i odneto je žito, paljene su mesne arhive, telefonske veze su bile prekinute, blokirani putevi i sve veze.Na žalost, bez ikakve podrške i uz lažne glasine da stiže američka avijacija i da su počele bune u Beogradu i pojedinim gradovima, ustanici bivaju izolovani i pripadnici vojske iz Banja Luke i Bihaća uz podršku narodne milicije relativno brzo guše Cazinsku bunu. Aleksandar Ranković i Đuro Pucar obezbeđuju svu neophodnu silu i podršku, a ustaničke vođe se hapse i izvode pred sud.Petnaest ustanika je streljano, dok je desetak stradalo u neposrednom okršaju sa Titovim vojnim snagama. Ostali su osuđeni na društveno-socijalni rad, a oko 700 osoba preseljeno je na područje opštine Srbac. Tačan broj učesnika nkada nije utvrđen, a postoje tvrdnje da je pod oružjem bilo do 1000 ljudi. Među Titovim snagama nije bilo poginulih.Eto tako se završio prvi i jedini oružani ustanak protiv Tita i komunizma u Jugoslaviji.
Izvor: FB stranica Istorija Srba