Sve vlasti u BiH, od entitetskih, kantonalnih, pa do one na državnom nivou neodojivo me podsjećaju na onaj čuveni citat Velimira Bate Živojinovića iz filma “Tri karte za Holivud” koji kaže “Samo nas rat može spasiti” dok u Gornjem Polju sjedi i čeka ruske trupe.
Za razliku od Bate, vlasti u BiH su malo proračunatije, poučeni iskustvima proteklog rata oni se ratu nadaju samo iz dva razloga. Prvi je svakako profit, jer po onoj narodnoj “Nekome rat, a nekome brat”, stasale su nove generacije potencijalnih ratnih profitera koje maštaju o švercu visoko akcizne robe u ratnim uslovima.
Drugi razlog je taj što bi neki novi sukob idealno došao i poslužio da se vlast na sve tri strane obračuna sa onim dijelom stanovništva koji iskazuje buntovnički stav prema svojim političkim predstavnicima i kriminalu koji stoji iza njih, a kako je najlakše utišati buntovnike ? Pa mobilišeš ih. Daš mu pušku i pošalješ ga da se po nekim vrletima ganja sa nekim drugim buntovnicima sa druge strane.
Razgovarajući sa mnogim ljudima koji su aktivno učestvovali u sličnim procesima 90-ih godina, matrica je bila ista. Sa sve tri strane bilo je hrabrih ljudi koji su uzeli pušku i krenuli u rat misleći da idu da brane svoj narod, teritoriju, a mnogi od njih ni do danas nisu svjesni da su bili predmet najgrublje medijske manipulacije. Nakon dobrovoljaca, sledeći koji su bili su upravo oni koji su tu manipulaciju kako bi se moderno reklo “provalili”, ali to ih je koštalo taman toliko da su i oni bili mobilisani.
Upravo iz gore navedenih razloga jedini recept kako sve ovo ponovo izbjeći je zbližavanje i razgovor naroda. Političari su već dovoljno zbliženi, zbližavaju ih razni tenderi i milioni KM, a što se oni više zbližavaju na taj način, narodi u BiH se udaljavaju i guraju ka nekoj novoj mobilizaciji koja bi trebala da sakrije sve te tendere i pokradene milione.
Dejan Simeunčević, Pozitivna Srpska