Đokić je, kako tvrde upućeni, u strahu od hapšenja zbog korupcije i ne vjerujući svom koalicionom partneru Miloradu Dodiku da će ostati na slobodi, pokušao da dobije naklonost međunarodne zajednice i bošnjačkih elita, ali je umjesto toga uspio samo da u ime najviših institucija Republike Srpske udari “šamar” Rusiji i njenim nastojanjima da pomogne.
Ovo nije prvi put da Đokić pokušava da “unovči” svoje “srpstvo”, jer se prvo odrekao imena Republike Srpske u nazivu svoje partije, a onda je i godinam uklanjao svoje kadrove koji važe za patriote, porodične ljude ili ljude sa karakterom koji nisu imali problem da mu kažu da vodi pogrešnu politiku. Tako pored Đokića u SP više nije bilo mjesta za Slobodana Protića iz Laktaša, Milenka Savanovića iz Mrkonjić Grada, Živka Marjanca, Sašu Čudića i Gorana Selaka iz Banjaluke, Maksima Skoka iz Gacka Vladu Mijatovića iz Zvornika, Dragutina Škebića iz Teslića, pa ni za prve predsjednike SP Živka Radišića i Dragutina Ilića, te mnoge druge koji su, kako kažu naši izvori, uklonjeni jer nisu htjeli da pristaju na Đokićevo puzanje i ponižavanje zbog straha od krivičnog gonjenja.
Sve Đokićeve “vratolomije” i uklanjanje onih koji su mu ukazivali na greške prolazilo je bez mnogo buke i pažnje javnosti, ali posljednje epizode sa genocidom u Srebenici upalile su alarme ne samo među koalicionim partnerima u Srpskoj, nego i u Srbiji, dok se od Rusije može očekivati ponavljanje već poznatog stava, da ne mogu oni braniti interese srpskog naroda ukoliko se Srbi sami bore protiv svojih interesa.
