U sjenkama ratnih devedesetih odvijao se nevidljivi obračun, daleko od fronta, ali jednako smrtonosan.
Komandanti koji su odbijali da budu potčinjeni i da slijede političke direktive, nestajali su jedan za drugim, kao da ih briše ista ruka.
Veljko Milanković, osnivač i komandant Vukova sa Vučijaka, poginuo je u okolnostima koje i danas izazivaju sumnju.
Ranjen je u teškim borbama za Kašić kod Benkovca 1993. Kako kažu njegovi saborci, oporavljao se, a onda misteriozno preminuo na beogradskoj VMA.
Bio je harizmatičan, vođa s autoritetom među ljudima, ali tvrdoglavo nezavisan.
Upravo ta nezavisnost postala je njegova najveća opasnost.
Đorđe Božović Giška, komandant Srpske garde, jedan od najpoznatijih beogradskih “heroja iz sjene”, stradao je na početku rata, tokom borbi za Gospić.
Mnogi svjedoci tvrde da su njegove vizije i otvoreni stavovi o depolitizaciji vojske i protiv bilo kakvih stranačkih podnijela postali smetnja onima koji su željeli potpunu kontrolu nad paravojnim strukturama.
Slično je završio i Srđan Knežević, komandant specijalne jedinice Beli Vukovi u Istočnom Sarajevu, likvidiran usred dana, pred svjedocima.
Istraga nikada nije dala odgovore, a priča o političkoj pozadini ubistva ostala je da lebdi nad njegovim imenom.
Sva trojica dijelila su istu sudbinu – smetali su službi koja nije mogla da ih kontroliše.
Teorije govore o planiranom uklanjanju, o tihom “čišćenju” neposlušnih vođa, da bi vojno-političke strukture imale potpunu vlast nad ratom i ljudima.
Danas, kada se spominju njihova imena, čuje se isti refren: “Nisu stradali od neprijatelja, nego od svojih.”
Triler devedesetih i dalje traje, jer ključna pitanja ostaju bez odgovora: ko je povukao obarač, i ko je sve vrijeme vukao konce iz sjene?